İlk kez bunalmıyoruzdur elbet. Son da olmayacaktır elbet. Hep gel git sıkıntılarımız olmuştur. AY a bağlı olmaksızın bu memleket ne Geller ne GİTLER yaşadı muhakkak. Ama 43 yıllık hayatımda ben şahsen hiç bu kadar boktan hissetmedim :(
2 gündür sadece türlü bahanelerle yatıp yuvarlanıyorum. Sadece zorunlu telefonlara bakıyorum. İçimdeki yaşam ünitesi alarm veriyor. Kırmızı sirenler kemiklerimiz sızlatıyor.
Ulaaaaaan diye bağırıyorum içimde küçük bir kabadayı gibi. Bir durun laaaaan.
Duyan yok. Duran da yok.
Tası tarağı satıp gitmek bir çözüm gibi gelirdi kulağa eskiden. İmkanı olan Avrupa'ya kaçardı olmayan memleketine.
Dünyamızın içine öyle bir sıçtınız ki kaçacak yer bırakmadınız.
En acısı da UMUT denilen ışığı kararttınız.
Bir elimizde TAS bir elimizde TARAK değil ama ...neyse yazamayacağım
kaldık böyle :(((
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder